اشعار

دور از تو نیستم که دلم در هوای توست            قـلبم به زیر تابش گـنـبد طـلای توست

تنها غـذای حـضرتی‌ات نه رئـوف من            در سفره‌ام هر آنچه که دارم غذای توست

اول تـو یــاد مـی‌کـنـی و یــاد مـی‌کـنـم            هر صبح قلب مشتعلم جای پای توست

تنها نه در حرم که به هر جای این زمین            هر خسته‌ایی که گم بشود آشنای توست

اهـلـیـتـم کـجـا و کـریــمـان اهـل بـیـت            عـبد جـواد بودن من از دعـای تـوست

هک شد به هر رواق بیـایـد گـنـاهکار            اصلا که چشم پوشیِ از ما بنای توست

هر کس جواب شد، تو بغل باز می‌کنی            بر کودک مـریض محبت دوای توست

مهـران به یاد مـهـر تو پـرواز می‌کـنم            الحق جـواز کـربـبلا با رضـای توست

سراغ پرچـمت را از شمیمِ باد می‌گیرم           نـشـانِ رود را از مـاهی آزاد می‌گـیـرم

حرم یعنی شفا؛ یعنی همان هوی مسیحایی           که دارم دَم‌به‌دَم از دوری‌اش غمباد می‌گیرم

شفا یعنی نخِ پیراهنی که غرق یوسف بود           به این امّید، من هم بوسه از فولاد می‌گیرم

مرا گم کرد، چشمانی که محو صحن و گنبد شد           نشـانی تو را از کـورِ مادرزاد می‌گیرم

به غیر از دیدنت هر حاجتی آورده‌ام رد کن           پس از دیدار، هر چیزی که لطفت داد می‌گیرم

من از گرد ‌و غبارِ زیرِ جاروهای خُدّامت           پس از افتادگی؛ پرواز را هم یاد می‌گیرم

نشستن با کبوترهای دست‌آموزِ تو درس است           برای جَلد بودن رخصت از استاد می‌گیرم

غم تو گوهری نایاب، در دنیای شادی‌هاست           من این دَم را میان صحن گوهرشاد می‌گیرم

تمام صحن تو شعر است، از هر شعر گویاتر           نگاهش می‌کنم از شعرِ خود ایراد می‌گیرم

ز گردون تیره ابری؛ تندگردی بر شد از دریا           جواهرخیز و گوهربیز و گوهرریز و گوهرزا
هـژبر بیـشه امکـان؛ نهنگ لجّـه ایـمـان           ولـیّ ایــزد مـنّـان عــلـی عـالــی اعــلا

امام ثامن ضامن حریمش چون حرم آمن           زمین از حزم او ساکن؛ سپهر از عزم او پویا
نهـال بـاغ علّـییـن، بهـار مرغـزار دین           نسیم روضـه یاسـین، شمیـم دوحـه طـه
سحاب عدل را ژاله، ریاض شرع را لاله           خرد بر چهر او واله، روان از مهر او شیدا
رخش مهری فروزنده، لبش یاقوتی ارزنده           از آن جان خرد زنده و زین نطق سخن گویا
ز جودش قطره‌ای قلزم، ز رویش پرتوی انجم           جنـابش قبـله مردم، رواقـش کعبـه دلهـا
بهشت از خلق او بوئی، محیط از جود او جوئی           به جَنب حشمتش گوئی، گرایان گنبد مینا
ستاره گوی میدانش، هلال عید چوگانش           ز نعـل سمّ یکرانش غـباری توده غبـرا
قمر رنگی ز رخسارش، شکر طعمی ز گفتارش           بشر را مهر دیدارش، نهان چون روح در اعضا
زمین آثاری از حزمش، فلک معشاری از عزمش           اجل در پهنه رزمش ندارد دم زدن یارا
خرد طفل دبستانش، قمر شمع شبستانش           به مهر چهر رخشانش، ملک حیران‌تر از حربا
نظـام عـالـم اکبـر، قِـوام شــرع پیـغمبر           فروغ د یده حـیدر، سـرور سینـه زهـرا
اَبَد از هستیش آنی، فلک درمجلسش خوانی           به خوان همتش نانی فروزان بیضه بیضا
وجودش با قضا توأم، ز جودش ما سوی خرّم           حدوثش با قِدم همدم، حیاتش با ابد همتا
قضا تیری‌ست در شستش، فنا تیغی‌ست دردستش           چو ماهی بسته شستش، همه دنیا و ما فیها
زمین گویی‌ست در مشتش، فلک مُهری در انگشتش           دو تا چون آسمان پشتش، به پیش ایزد یکتا
به سائل بحر و کان بخشد، خطا گفتم جهان بخشد           گرفتم کو نهان بخشد، ز بسیاری شود پیدا
ملک مست جمال او، فلک محو کمال او           ز دریـای نوال او، حبـا بی‌لـجّه خـضرا
زمان را عدل او زیور، جهان را ذات او مفخر           زمان را او زمان پرور، جهان را او جهان پیرا
ز قدرش عرش مقداری، ز صنعش خاک آثاری           به باغ شوکتش خاری ریاض جنّت الماوی
رضای او رضای حق، قضای او قضای حق           دلش از ما سوای حق گزیده عزلت عنقا
کواکب خشت ایوانش، فلک اُجری‌خور خوانش           به زیر خط فرمانش چه بُلقا و چه جابُلسا
رخش پیرایه هستی، دلش سرمایه هستی           وجودش دایه هستی، چه در مقطع چه در مبدأ
ملک را روی دل سویش، فلک را قبله ابرویش           به گِرد کعبه کویش طواف مسجد الاقصی
جهان را او بود آمر، چه در ظاهر چه در باطن           به امر او شود صادر ز دیوان قضا طغرا
کند از یک شکرخنده، هزاران مُرده را زنده           چنان کز چهر رخشنده، جهان پیر را برنا
رِدای قدس پوشیده، به هضم نفس کوشیده           به بزم انس نوشیده، می وحدت ز جام لا
مِی از مینای لا خورده، سبق از ماسوا برده           وز آن پس سر بر آورده، ز جَیب جامه الآ
زُدوده زنگ امکانی، شده در نور حق فانی           چو مه در مهر نورانی؛ چو آب دجله در دریا
که در دشت لا خرگه، که لا معبود الا الله           ز کاخ نفی جسته ره به خلوتگاه استثنـا
شده از بس به یاد حق؛ به بحر نفی مستغرق           چنان با حق شده ملحق؛ که استثنا به مستثنی
هی یزدان ثناخوانت، دو گیتی خوان احسانت           خمی فتراک فرمانت؛ جهان را عروة الوثقی
ستاره میخ درگاهت، زحل هندوی درگاهت           ز بیم خشم جانکاهت، فلک را رنج استرخا
به سر از لطف حق تاجت، طریق شرع منهاجت           بساط قرب معراجت فَسُبْحانَ الَّذیْ أَسْرَی
مهـین نـوبـاوه آدم، بهـین پـیـرایه عـالـم           چو خیرالمرسلین مَحرم به خلوتگاه اُو ادنی
توئی غالب توئی قاهر، توئی باطن توئی ظاهر           توئی ناهی توئی آمر، توئی داور توئی دارا
توئی بر نفع و ضر قادر، توئی بر خیر و شر قادر           توئی بر دیو و دَد آمر، توئی بر نیک و بد دانا
تو جسم شرع را جانی، تو دُرّ عقل را کانی           تو گنج کان یزدانی، تو دانی سرّ ما اوحی
تو دانائی حقایق را، تو بینائی دقائق را           تو رویا نی شقایق را؛ ز ناف صخره صمّا
ترا از ماه تا ماهی، ز حق پروانه شاهی           گر افزائی و گر کاهی، نباشد از کست پروا
سخن تخم است و او دهقان، ثنا مزرع، امل باران           فشاند دانه در میزان؛ که چیند خوشه در جوزا
دراوصاف تو «قاآنی» دهد دادِ سخندانی           کند امروز دهقانی که تا حاصل بَرَد فردا

به ظاهر زائرم اما زیارت را نمی‌فهمم           من بیچاره لطف آشکـارت را نمی‌فهمم
تو از من بیشتر مشتاق دیداری و من حتی           به دل افـتادن گاه و گدارت را نمی‌فهمم

زیارت نامه می‌خوانم  دلم از نور لبریز است           اگر چه گاه معـنای عبارت را نمی‌فهمم
تو پرواز مرا در اوج می‌خواهی و می‌دانی           من از بس در قفس بودم اسارت را نمی‌فهمم
به جای غربت تو ازدحام صحن را دیدم           غـریبی آه درد بی‌شـمارت را نمی‌فهمم

مثل یک خواهش لـبریز حـیا آمده بود            از هیـاهـوی فـراگـیـر رهـا آمـده بـود
با دل ساده و باران زده‌اش نجوا داشت            که چـرا دیـر بـه حـج فـقـرا آمـده بـود

رعـیت سـوخـتـه از غـم به پـناهـندگیِ            سـایـۀ چـتـر مـعـین الضـعـفـا آمده بود
گره زد زلف دلش را به ضریح خورشید            هر چه درد است به امید دوا آمده بود
او که با پای عصا سخت قدم بر می‌داشت            حال با پای خودش رو به شما آمده بود
دل ویران شده، آباد شد و بر می‌گشت            آنکه چون شهرِ پس از زلزله‌ها آمده بود
راه صد ساله که درویشِ طریقت می‌رفت            زائرت یک شبه آنرا به خـدا آمده بود
بر لبش در دل ظهری غزلی ابری داشت            شاعـری باز به دنـبـال عـبـا آمـده بود
صحن آزادی و لبخند تو پایان کسی‌‌ست            که به پـابوس غـریب الـغربـا آمده بود

زائرانش دسته دسته خیلِ صدها توده بود            او پناه صد هزاران همچو من آلوده بود

هرچه از او دورتر گشتم، دلم آشوب‌تر            هر زمانی در حرم بودم، دلم آسوده بود

قبل از آنی که به او رو آرَم و توبه کنم            او خودش پیش خدا رو زد، خدا بخشوده بود

می‌شمارد هر زیارت رفتنِ ما را و بعد            ضرب در سه، می‌کند جبران، چنین فرموده بود

خواهش ما دَه که باشد، لطف او صد می‌شود            حاجت ما را خودش وقت عطا افزوده بود

هر کسی دور ضریحش گشت، حاجی می‌شود            راه وصل است این رَهی که زائرش پیموده بود

تا که گفتم؛ یا رضا، پروندۀ من پاک شد            کاخ شد کوخی که در سیل گنه فرسوده بود

جز درِ باب الرّضا، هر در که دقّ الباب شد            بسته بود و بسته بود و بسته و بیهوده بود

مـرغ دلـم پـر زنـد بر سر کـوی رضا           دسـت نـیـازم بـود بـاز به سـوی رضـا
آرزویـم ایـن بــود تـا دم مــردن شــود           چـشم گـنه‌کـار من بـاز به سـوی رضا

خلق جهـان زائرند از همه سو کعبه را           کعـبه بـود در حجـاز زائر کـوی رضا
با نفس عیسویش، با دم جانبخش خویش           جـان مـسـیـحا بـود زنـده ز بـوی رضا
بـر بـدنـش می‌شـود آتـش دوزخ حـرام           هر که خورد قطره‌ای آب ز جوی رضا
کشور ایران فـقـط نیـست به او مـتـکی           زنـدگی کـائـنـات بـسـته به مـوی رضا
نیست عجب خضر اگر تشنه لب جام اوست           سـاقی رضوان بود مست سبـوی رضا
جرم و گناه و خطاست عادت دیرین من           عفو کرامت بود خصلت و خوی رضا
چند به شوق بهشت زائر این در شوی           جـنّـت جـنّـت بـود روی نـکـوی رضـا
"میثم" اگر از نماز آبروی مؤمن است           آب دهـد بـر نـمـاز آب وضـوی رضـا

به نـام قـبـلـه ایــرانـیـان بـه نـام حـرم            به نام خادم و جـاروکش و غلام حرم

به نام پنجره فـولاد و لطف بـسـیارش            به نام این هـمه خیر علی الـدوام حرم

به نـام هـر که حـسادت کـند به اقـبـالِ            کـبـوتـران بـهــشـتـی روی بـام حــرم

کـسی نـبـود کـه مـا را دهـد پـنـاه امـا            هـزار مـرتـبه قـربـان این مـرام حـرم

فــدای مـیــکـدۀ مـا تــمــام مـیـکـده‌هـا            هزار سال گذشت و پر است جام حرم

هزار رنگ عـوض کرد روزگـار اما

حرم به این همه وسعت ندیده این دنیا

تو بیـمـه کـرده‌ای آقـا تـمـام ایـران را            خدا نگیرد ازین مملکـت خـراسان را

به روی هر کس و ناکس در حرم باز است            نشد که بشکـنی آقا غـرور مهـمـان را

سلام بر حـرمی که میان خـود جا داد            میـان آن همه مـؤمن، گـنـاهکـاران را

سـلامِ بر تو هـمیـشه گـره‌گـشایی کرد            سلام بر تو عوض کرد حال انسان را

به جز هوای حرم که به ما نـمی‌سازد            به عـالـمـی نـفـروشـیـم زیر ایـوان را

برای عـرض ارادت به ما وجـود بده

برات مشهـد ما را تو زود به زود بده

حـرم پـنـاه امیـر و رعـیـیـت است آقا            همیـشه دور و بر تو قـیامـت است آقا

پی عـلاج به جایی به جز حـرم نروم            دوای هر غم و دردی زیارت است آقا

کـنـار پـنـجـره فـولاد تـو هـمه دیـدنـد            رسـیدن به مـحـالات، راحـت است آقا

میان آن حرمی که پُر از ملائکه هست            نفـس کـشـیدن ما هم عـبادت اسـت آقا

خدا کـند که بـمیـرم نبـیـنـد این چـشمم            که روبروی ضریح تو خلوت است آقا

کسی شـبـیه تو با من نکـرد هـمراهی

همیشه از حرمت دست پُر شدم راهی

مـنم امـام رضـایـی مـنـم خـراب شـما            نـیـازمـنـد دعـاهـای مـسـتـجـاب شـمـا

منم همان که شب و روز می‌خورد غبطه            به سنگ‌های کف صحـن انقـلاب شما

خدا کـند بـشود قـسمـتم که جـان بـدهم            شبیه حضرت معصومه در رکاب شما

سـلام داده‌ام آقـا به سـویـتـان هر شب            چه کـرده‌ام نشـنـیـدم شبی جـواب شما

مـیان چـاه زمـانـه نـشـسـتـه‌ام عـمری            خـدا کـند که به دادم رسـد طـناب شما

چه غم ازین همه غربت چه غم ز بی‌یاری

دلم خوش است همیشه تو دوستم داری

نـدیـده‌ایـم کسی را بـه مـهـربـانـی تـو            فـدای این هـمـه الـطـاف آسـمـانـی تو

چـشـیـده آهـوی آواره هـم مـرامـت را            بگو به کی نرسیده است نان رسانی تو

بزرگ و کوچک ایران تمامشان دارند            چه خاطرات قـشنـگی ز مـیـزبانی تو

بگـیر تا به ابـد دست آن جـمـاعت که            نـداده‌انـد بـه مـا یـاد جـز نـشـانـی تـو

بـیـا و قـسـمـت مـا کـن لـیـاقـت ریـان            شویم محـرم اسرار روضه‌خـوانی تو

شکسته‌ایم و زمین گیر، بال می‌خواهیم

دلی محرمی و اشک و حال می‌خواهیم

ای مـزار من چـراغ قـلب ایـران شما            آسـمـانی‌ها زمین بـوس خـراسان شما

سـایۀ گـلـدسـته‌هایم سـجـده‌گـاه آفـتـاب            گـنـبد زرّین من خـورشـیـد تابـان شما

ای مرا همسایه، یاران خـراسانیِّ من!            با شـمـایم جـان زوّار من و جـان شما

بضعۀ پاک نبی در شهرتان مدفون شده            عطر زهرا می‌دمد از باغ و بستان شما

وادی ایمن بود ایران، خراسان است طور            زادۀ موسی بود موسی بن عمران شما

گر شما باشید با ما در خط فـرمان ما            آورم فـرمـانروایان را به فـرمان شما

شعله‌های فتنه سر برداشتند از چار سو            در پی سـوزانـدن بـنـیاد و بـنـیان شما

مهر من "برداً سلاما" بوده در این سرزمین            با ولای من شـده آتش گـلـسـتـان شـما

مهر مقبولیّ تهـلیل شما مهر من است            دوسـتیِّ مـا بود امـضـای ایـمـان شـما

تا رضا دارید در میدان ایثار و شرف            هیچ نامـردی نگـردد مـرد میـدان شما

هر کجا رفتید برگردید سوی این حرم            جز سر کوی رضا دنیاست زندان شما

پرچـم سـبزی که باشد بر فـراز قـبّه‌ام            تا قـیامـت آبـرو بـخـشد به ایـران شما

گر ولای ما در ایران شما حـاکم نبود            در گل و لای عـدم گُم بود تهران شما

نیست بیم از فـتـنۀ اهـریمنان کور دل            تا امام هـشتم است اینجا سلـیـمان شما

من خراسان را برای خویش کردم انتخاب            خواهرم معصومه در قم گشت مهمان شما

نیستم تنها در این دنیا شما را همجوار            با شمایم در صراط و حشر و میزان شما

پرچم توحیدتان با مهر من در احتزاز            زنده و جـاوید باد اسـلام و قـرآن شما

آیۀ "نصر من الله" است نقـش پرچـمم            در پـنـاه مـاست حـزب الله لـبـنان شما

امتحان کردم، اگر صد بار در هم بشکنید            نشکند یک بار با ما عهد و پیمان شما

با وضو باشید ای اهل خراسان تا که هست            جـای پـای زائـر من در خـیـابان شـما

می‌شود دریای رحمت در کنار صحن من            قطرۀ اشکی که می‌ریزد ز چشمان شما

بیم تان از خشم طوفان ها نباشد، تا رضاست            ناخـدا و کـشـتی و دریـا و سکان شما

خون ما می‌جوشد اینجا در تن پیر و جوان            مهـر مـا آمـوخـته طـفـل دبـسـتان شما

بر هـمه آزادگان در سـایۀ ما نـور داد            نـهـضت اسـلامی پـیـر جـمـاران شما

چشم صد یعقوب در این آستان بینا شود            یوسف زهـراست اینجا ماه کنعان شما

با خدا هم صحبتید و با رضا همسایه‌اید            اهل مشهد! جان «میثم» باد قربان شما

ای در هـراس روز قـیـامت پـنـاه من            ای آشـنای اشک من و سـوز و آه من
دل پـیـش تو بـهـانـۀ غـربت نـمی‌کـند            ای دلـبـر هـمیـشـگی و دلـبـخـواه من

با تو چه زود نـاز مـرا می‌خـرد خـدا            ای تا حـریـم قـرب خـدا شـاهـراه من
ناراضی از کـنـار تو هرگـز نرفـته‌ام            نومـید کی شود ز عـطـایت نـگـاه من
من در حریم قدس تو تطهـیر می‌شوم            می‌ریـزد از دعـای تـو بـار گـنـاه من
گـفـتی بـرای دیـدن من زود می‌رسی            ای انـتـظـار لـحـظـۀ مـرگـم گـواه من
اینجا مدینه، مکه، نجف یا که کربلاست            اینجا بهشت روی زمین جنت الرّضاست

وقتی به طـوس جا به کنار تو می‌کنم            احساس وصل حق به جوار تو می‌کنم
در بـیـن خـلـق از هـمـه با آبـرو تـرم            چون کـسب آبـرو ز غـبـار تو می‌کنم

یک حـج به نـامۀ عـمـلم ثبت می‌شود            با هـر قـدم که رو به دیـار تو می‌کـنم
با اشک خـجـلـت آمده‌ام در حـریم تو            این است گـوهری که نـثار تو می‌کنم
بر یـازده امـام چـو دلـتـنـگ می‌شـوم            مـی‌آیـم و طـواف مـزار تـو مـی‌کـنـم
احـسـاس می‌کـنـم که مـیـان مـلائـکـم            آن لحـظه‌ای که جا به کنار تو می‌کنم
تا بوی گل بگـیـرم و عـطری پراکـنم            خـارم ولـی هـوای بـهـار تو مـی‌کـنـم
در دیده‌ام حـقـیقـت حق جـلـوه می‌کند            چون با خـیال، سـیر عـذار تو می‌کنم
من «میثمم» که در همه جا یا اباالحسن            مــدح تـو و نـیـا و تـبـار تـو مـی‌کـنـم

تـا یـوسـف اشـکـم سَـرِ بـازار نـیـایـد            کـالای مــرا هـیـچ خــریــدار نـیــایـد

در سوز جگر مصلحت ماست که ما را            غـیر از جـگـر سوخـته در کار نـیاید

خارم من و در سینۀ من عشق شکفته‌ست            تا خـلـق نگـویـنـد گـل از خـار نـیـاید

بیـمار فـراقـم من و وصل است دوایم            تـدبـیـر، بـه کـار مَـنِ بــیـمـار نـیـایـد

یک عمر به درگاه رضا رفتم و حاشاک            بـر دیـدن این دلـشـده یـک‌بـار نـیـایـد

نومیدی و درگـاه تو؟! بی‌سـابـقه باشد            از سوی تو جـز رحـمت و ایثار نیاید

آخر به کجا روی کند؟ ای همه رحمت!            گر در بَـرِ تو شـخـص گـرفـتار نـیاید

دیـدم همه جا بر در و دیـوار حریمت            جـایی نـنـوشـتـه‌ست گـنـه‌کـار نـیـایـد

جاروکش درگـاه توأم همچو «مؤید«            زین بیـش از این بـنـدۀ دربـار نـیـایـد

ایـن آفـتـاب مـشـرقـی بـی‌کـسـوف را            ای ماه! سجده آر و بسوزان خسوف را

لا تقربوا الصلوة... مخوان، بر همش مزن            این سُکر اگر به هم زده نظم صفوف را

می‌ترسم از صفای حـرم باخـبر شود            حـاجی و نیـمه‌کاره گـذارد وقـوف را

ایـن واژه‌هـا کـم‌انـد بـرای سـرودنـت            باید خـودم دوبـاره بچـیـنم حروف را

روح‌الـقـدس! بیا نفـسی شاعـری کنیم            خـورشـید چـشـم‌های امـام رئـوف را

حُسن تو به هر دیده مصـوّر شده باشد            جـا دارد اگر مـهـر مـنـوّر شـده بـاشـد

عیسی‌نَفَسی جز تو ندیدیم که در طوس            نـقـش قـدمـش عـافـیـت‌آور شده بـاشـد

هر سو نـگـرد جلـوۀ رخـسار تو بـیـند            چــشـم دل اگـر آیـنـه‌بـاور شـده بـاشـد

با شهـپـر جـبـریل کـند سـیـر در آفـاق            هر دل که در این روضه کبوتر شده باشد

اشک از شرف بوسه به پایت، به چه ماند؟            آن قـطرۀ ناچـیـز که گـوهـر شده باشد

تا عطر دلاویز تو شیرازۀ گـل‌هاست،            یک غنچه محال است که پرپر شده باشد

جز این شجر پاک و بهـشتی نـشنـیدیم            نخلی که چنین عاطـفه‌گـستر شده باشد

لـطـف تو شـود ضـامـن آهـوی دل مـا            در طـالـع ما گـر که مـقـدّر شده بـاشد

از چشمۀ خورشید خورَد آب در اینجا            آن ذرّه که با خـاک، بـرابـر شده بـاشد

هرگز نشود تـشنه به صحرای قـیامت            هرکس لبش از جام رضا، تر شده باشد

همسایۀ دیـوار به دیـوار که دیـده‌ست؟            هم‌صـحـبت دل‌هـای مـکـدّر شده بـاشد

پـاداشِ طـوافِ حــرم کـعـبـه دهـنـدش            هر سوخـته‌دل، زائر این در شده باشد

پـروانۀ معـراج بـهـشت است، نـمازی            کـز عـطـر ولای تو معـطـّر شده باشد

طبع شفق از فیض ولای تو عجب نیست            سیـراب ز سرچـشـمۀ کـوثر شده باشد

ساحـت قـدس تو ای آیـنـۀ «آیـۀ نـور»           هست سرچشمۀ آگاهی و شیدایی و شور

یافت چون روشنی از نور تو ای شمس شموس!           زنده شد در دل هر ذرّه تمنّای حضور

در و دیوار حـریم تو دهد بـوی بهشت           صحن و ایوان تو دارد اثر بوسۀ حور

حجّت هشتمی و حاجت ما عرض نیاز           ای چو اجداد کریمت به کرامت مشهور

سرمۀ چشم کُـنَد آیۀ «فَـاخـلَع نَعـلَیک»           هر مسافر که شود زائر این «وادی طور»

یک نظر دید تو را «یوسف» و صد مرتبه گفت:           «قُل هُوَ اللهُ أحد، چشم بد از روی تو دور»

«نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد»           گر کُنَد از حرم قدس تو در طوس عبور

عشق شد فرش «قدمگاه» تو چون کرد نگاه           به جـمال مـلکـوتی تو در «نیـشـابور»

از حدیثی که در آن روز، تلاوت کردی           موج زد در همه‌جا سلسله در سلسله نور

به تـولّای تو ای روحِ شـب قـدر قـسـم           به دعای تو مگر، سر بزند صبح ظهور

دستگیرِ همه شد لطف تو در «دار الفیض»           دلنوازِ همه شد مهر تو در «دارِ سرور»

یا مُعینَ الضُعَفا! چشم امیدش به شماست           گرچه عمری ز شفق سر زده تقصیر و قصور

ابری که از سرابِ عَـدَم پا گرفته است            باران شده‌ست، پنجره‌ات را گرفته است

حَـبلُ‌الـوَرید، شاهدِ نبـضِ زیارت است            در سینه جای قلب، حرم جا گرفته است

با مـاهـیـانِ حـوضِ حـرم هـم‌عـقـیـده‌ام            هر کس که قطره خواسته دریا گرفته است

دیـدم کــنـارِ پـنـجـره‌فـولاد، جـبـرئـیـل            یک گوشه جا برای مسیحا گرفته است

می‌گـفـت، کـودکِ فـلـجـی بـا دویـدنش            از دسـت‌های خـادم تو پا گـرفـته است

با کاسه‌اشکِ پُر شده در صحنِ انقلاب            یک پیـرمرد، روضۀ سـقّـا گرفته است

هر کس هر آنچه خواسته را از ضریح تو            با یک قسم به «حضرت زهرا» گرفته است

رویـای چـشـمِ من شـده پائـینِ پـای تـو            کـارِ من و خـیـالِ تو بـالا گـرفته است

از قاب چشم، عکسِ ضریحِ تو می‌چکد            ابـری‌ست، آسـمانِ تمـاشا گـرفـته است

یـا ایُّـهــاالـرَّفـیـق!، مـنـم لا رفــیـق ‌لَـه            وا شـد دلـم کـنـار تو؛ اما گـرفـته است

کاری بـرای این بـدِ بی‌آبـرو کـنـید            با صحـن انـقـلاب مرا روبرو کنید

قلب مرا گـرفته و در گـوشه حـرم            با تکّـه‌های آیـنـه لـطـفاً رفـو کـنـید

بعدش کمی به دست بگیرید و باز هم            آمــرزش گـنــاه مــرا آرزو کـنـیـد

قـلب شـفا گرفـته من خانه شماست            در آن مباد عشق دگر جستجو کنید

اذن دخول خواندم و اشکم روانه شد            در این دقیقه کاش که قصد وضو کنید

با من شبیه دعبل و ریّان پس از نماز            در حدّ یک سلام شده گـفتگـو کنید

لـبخـنـد را به روی لـبـانم بـیاوریـد            بغض مرا گرفته جـدا از گـلو کنید

امشب در ازدحام کـنار ضریح‌تـان            شاخه گـل سفـیـدِ مرا نیـز بو کنید!

آنچه در چشم من از دوریِ تو محبوس است            قطره‌هایی‌ست که در حسرت اقیانوس است

آمدن سمت حریمت همه رویای من است            دوری از صحن و سرای تو خودِ کابوس است

لحظه‌ها در حرم از عمر کسی کم نکند            حرکت ثانیه‌ها در حرمت معکوس است

تو برای دل من خـوب رفـیـقـی هـستی            از ازل نام تو با جان و دلم مانوس است

آن بهـشتی که خدا وعـده به انسان داده            به خداوند قـسم مرقد تو در طوس است

گنبدت جلوه‌ای از چشمۀ نور ازلی است            پیش خورشید تو، خورشید چنان فانوس است

دوری ات قلب مرا سخت بدرد آورده ست            التـیـام دل بـیـچـاره فـقـط پـابـوس است

بـه امـیـد کـرمـت آمـده بـا دسـت تـهـی            زائری که ز همه غیر خودت مأیوس است

خادمیِ حرمت حسرت یک عمر من است            ای که در دست غلام تو پر طاووس است

قـلـم از وصف کـمالات تو قـاصر باشد            لکنتم در همۀ جای غزلم محسوس است

اگر گفتم که خوشبختم در عالم، علتی دارد            که دل با حبِّ آقای خراسان قیمتی دارد

امان از نار می‌گردد نصیبش بی‌برو برگرد            هر آنکه در حریم طوس برگِ دعوتی دارد

کجا دولت سرا، حق حریمش را ادا سازد؟            چه بسیار از گدایانش که هر یک دولتی دارد

اگر هر روز از دعوت شوی مهمان درگاهش            به وقت بازگشتن باز این دل حسرتی دارد

یکی فرزند می‌خواهد یکی هم خانه می‌خواهد            که در حد فراخور دست لطفش نعمتی دارد

به سقاخانه‌اش می، ریخته سقای این عالم            ملائک مات می‌گویند بَه، چه شربتی دارد

چنان محو حضورش می‌شود زائر در آن مضجع            که انگار آن امامِ ماست با ما خلوتی دارد